PIJN
Rauwe allesverslindende pijn, die je de adem kan ontnemen, een beklemmend gevoel op je borst geeft, spanning in je lijf en die je kunt voelen tot diep in je vezels… Dan heb ik het niet over fysieke pijn maar emotionele pijn. Een pijn die veel dieper zit, die sluimert, vaak al jaren lang, diep vanbinnen. Wachtend om naar buiten te mogen komen op wat voor manier dan ook.
En pijn die soms zo groot kan zijn dat hij je lijkt te overweldigen en soms ook even snel weer weg is als dat hij opkwam.
Een pijn die ik ook herken bij mezelf, veroorzaakt door woorden van vroeger. Achteloos uitgesproken door een aantal kinderen uit de klas
“Dikzak”, “Brillie” , “Brilliejood”, “slome”
Keer op keer maar weer…
Het leek me niets te doen, ik stopte het zorgvuldig weg, verborgen achter een masker. Ik was altijd vrolijk, enthousiast, had veel vriendjes en vriendinnetjes en een enorme drive om ergens voor te gaan, niet voor 100% maar voor 200%
Maar met enige regelmaat kwam hij toch weer om de hoek kijken, de pijn die de woorden hadden aangericht. Als een tijger: sluipend, loerend wachtend op een kans om toe te slaan. Gevoelens van onzekerheid versterkend, “ik ben niet goed genoeg” of “kan ik dit echt wel?” Maar ook, door nog harder te werken, nog harder mijn best te doen om te laten zien dat ik het allemaal WEL kan! Of in de vele keren dat ik eenzaam op de bank mijn verdriet, onzekerheid of frustratie weg at alles om het gevoel, de pijn of het verdriet diep van binnen maar niet te hoeven voelen. Om daarna vervolgens nog meer van mezelf te balen want ik had er weer aan toe gegeven, “zie je wel ik kan ook niets!” Pijn, diep van binnen die zich naarstig een weg naar buiten zocht.
Wat een reis heb ik mogen maken en maak ik nog om door die pijn heen te gaan, door te voelen. Met zoveel prachtige mensen en vrouwen om me heen die me de hand hebben gereikt elk op hun eigen ludieke manier.
Het heeft me doen beseffen dat dit is waarom ik doe wat ik doe, ik voel het diep van binnen, als een vuurtje wat steeds feller en feller gaat branden. Dit is waarom ik hier op aarde ben. Ik wil anderen helpen, kinderen die zich net als ik toen, eenzaam voelen diep van binnen. Kinderen die de last van de wereld op hun schouders voelen drukken niet wetend wat ze er mee aan moeten. Machteloos, niet gehoord, niet gezien en bovenal niet gewaardeerd om al het prachtigs wat ze te bieden hebben. Kinderen zo puur maar soms ook zo hard naar elkaar toe.
Deze week trof die hardheid mijn eigen kind, een prachtige gevoelige jongeman met een hart zo groot dat het bijna ontploft. Met een groot gevoel voor rechtvaardigheid, met grootste toekomstplannen en de meest fantastische ideeën. Een jongen die zijn plekje nog volop aan het zoeken is passend bij zijn leeftijd, maar ook zijn eigen identiteit. Wie ben ik nu echt? Wat is jezelf zijn? Hoe hou ik mezelf staande in een maatschappij waar er zo ontiegelijk veel van mij wordt gevraagd? Waar school bij hem momenteel zorgt voor spanning en stress. En waar “vrienden” waarvan hij dacht dat het zijn vrienden waren hem bijna dagelijks onderuit halen met woorden om dat wat hij zegt of doet. Tot zelfs hem “per ongeluk” als grapje fysiek pijn doen. Ik zie hem veranderen van de vrolijke enthousiaste jongeman die hij is in een jongen die twijfelt aan zichzelf, aan zijn kunnen, aan de reden waarom hij eigenlijk leeft. Dan huilt mijn moederhart, komt de tijger die pijn heet al sluipend in volle hevigheid omhoog. BAM! Niet mijn kind, dat gun ik hem niet…
Ik gun hem al het goeds van de wereld, hoop, liefde en prachtige dromen. Maar dit niet! En naast mijn moederhart huilt ook de hulpverlener in mij, die ziet dat kinderen elkaar al dan niet bewust kapot maken met woorden, face to face of verscholen achter een schermpje. Of nog erger met daden… Kinderen waarvan ik weet dat ze zichzelf vaak niet fijn voelen, onbegrepen, eenzaam vaak ook.
Dan komt het aan op ons ouders… Zie jij je kind? Weet jij wat er speelt bij jouw kind? Maak jij tijd voor jouw kind om te luisteren maar ook te praten over dat wat hem of haar bezighoudt? Vertel je je kind vaak genoeg dat je van hem of haar houdt en trots op hem of haar bent? Help je je kind de mooie dingen te blijven zien als je kind dit zelf even niet kan?
En niet geheel onbelangrijk, hoe sta jij in het leven? Ben jij lief voor jezelf? Worstel jij ook af en toe met emotionele pijn en doe je daar wat mee of ga je door, onverschrokken totdat je lichaam je uiteindelijk stil zet? Het is aan ons ouders om je kind te helpen waar het kan, daar heeft een kind een moeder en vader voor nodig die ook open en eerlijk naar zichzelf durft te zijn. Zoals ik dat ook meer en meer doe en ook nog steeds mag leren… Dat gun ik jou ook lieve moeder, lieve vader. Kijk jezelf eens aan in de spiegel: Wat zie je daar? Welke persoon staat daar? Ben je blij met dat wat je ziet en wat je voelt? Of sluimert er diep van binnen iets wat jou tegenhoudt om verder te mogen groeien, om jezelf de rust te gunnen, jezelf prachtig te vinden, te omarmen en anderen meer en meer te laten zien wie jij bent, in je puurste vorm?
Wil jij je kind helpen om zichzelf te mogen zijn in een wereld die zoveel van hen, zoveel van ons vraagt? Begin bij jezelf. Voel! Wat voel jij in je lichaam? Wat heeft jouw lichaam jou te vertellen?
Ervaar je veel spanning, sta jij de hele dag ‘aan’, lig je veel wakker of kom je maar met moeite in slaap, merk je dat je snel geirriteerd bent, heb je regelmatig buik-, hoofdpijn of andere klachten en zijn jouw gedachten over jezelf overwegend negatief? En voel je dat dit bericht je raakt op wat voor manier dan ook? Dan nodig ik je uit om de confrontatie met jouw pijn aan te gaan. Ja het is heftig, intens, vermoeiend maar oh zo magisch en een prachtig cadeau wat je jezelf en je kind kunt geven door de confrontatie aan te gaan. Het geeft mij nu al zoveel meer rust, ruimte en bovenal gaat het vuur in mij meer een meer branden om dit door te mogen geven aan jou en aan je kind, op wat voor manier dan ook! Alles is al in mij, ik ben prachtig zoals ik ben, IK MAG ER ZIJN!
Elke dag ga ik het meer en meer voelen en het is mijn grootste wens om dit vuurtje te laten aanwakkeren tot een niet te stoppen vuur van hoop, geloof, liefde en verbinding met elkaar. Ik geloof in de kracht van delen, je kwetsbaar op durven stellen, verbinding en vooral ook bewustwording creeren zodat heel veel klachten voordat ze uitmonden in iets wat chronisch wordt de kop kunnen worden ingedrukt. Ik geloof in jou, ik geloof in je kind!
En de oude pijn die deze week snoeihard omhoog kwam? Die heeft ervoor gezorgd dat ik nog meer mocht gaan achteroverleunen, leren te ontvangen en meer een meer ga voelen waarom ik dit doe, waarom ik mijn leven leef en dat er altijd, elke dag wel iets is waar ik dankbaar voor ben. Iets wat ik jou en je kind ook zo gun.
Ga ik nu weer even terug in mijn bubbel die ik mezelf heb gegund de afgelopen dagen. Met tijd voor mij, tijd om te voelen wat ik nodig heb, tijd om te ontspannen en bovenal er te mogen zijn voor mijn gezin. Zodat ik volgende week met hernieuwde energie de laatste twee dagen van Infinate Potential @nextlevelhumanity.nl kan gaan. En zeker ook samen met de training van @Mozaiek0318 “Ontwikkel je leiderschap” te mogen ontdekken wat mijn identiteit is. Dat ik daarin meer en meer mag groeien in mijn relatie met God. Ik kan niet wachten op dat wat allemaal nog komen gaat en nog veel meer!
Liefs Anneke
Ps. Wil je hier graag eens over praten? Voel je vrij om me een berichtje te sturen!
